"ZEBERKA" W RÓŻNYCH JĘZYKACH:

• łac. - taeniopygia (poephila) guttata
• ang. - zebra finch
• niem. - Zebra Fink
• franc. - mandarin diamant
• wł. - diamante mandarino
• hiszp. - diamante mandarin
• port. - diamante mandarim
• hol. - zebravink
• szw. - zebrafink
• nor. - zebrafink
• duń. - zebrafinke
• fiń. - seeprapeippo
• est. - sebraamadiinidega
• węg. - zebrapinty
• cze. - zebřička pestrá
• ros. - Амадина зебровая (amadina zebrowaja:)
• język aborygenów - Nyi-Nyi

do góry

ZEBERKI NA PRZEDMIOTACH UŻYTKOWYCH

• ZNACZKI POCZTOWE
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
• KARTKA POCZTOWA
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
• KARTA TELEFONICZNA
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
• TALERZE
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
• COŚ :)
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
• ZEGAR
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
• POSTER
  
  

do góry

BARDZO CZARNY HUMOR:)

Poniżej podajemy przykłady na ciemnotę sprzedawców i przytaczamy kilka bzdetnych opinii na temat zeberek, krążących po necie oraz wśród "hodowców" ptaków;) Opisane sytuacje są niestety autentyczne.

Sklepy zoologiczne:

"Zeberki i mewki wypuszczane z klatki nie będą się rozmnażać" - BZDURA
(...a na wolności też potrzebują klatek do rozmnażania?:) - nasze ptaki latają wolno i rozmnażają się bez problemów.)

"Ptaki w małej klatce szybciej się oswoją" - BZDURA
(... co najwyżej szybciej zdechną. Ptak w małej klatce nie ma dokąd uciec, ani gdzie się schować, co powoduje stres, a o oswojeniu zestresowanego ptaka możecie co najwyżej pomarzyć.)

"Zeberki są małe, więc wystarczy im mała klatka" - BZDURA
(...zeberki jako ptaki bardzo ruchliwe potrzebują duuużo przestrzeni.)

"Zaparcie jaja jest spowodowane częstymi kopulacjami" - BZDURA
(...samiczka do produkcji jajek nie potrzebuje samca. Zaparcia jajek zdarzają się samiczkom młodym, osłabionym, niedożywionym, z niedoborami wapnia (zniekształcone, miękkie skorupki).

do góry

ZEBERKI W PARKU

W latach 80-tych zeberki stały się bohaterami niecodziennego eksperymentu. Pewien niemiecki hodowca ptaków egzotycznych, Werner Winklhofer z Bad Reichenhall, co roku wiosną, przez ponad 5 lat, wypuszczał swoje zeberki do rozległego ogrodu. Wyniki eksperymentu okazały się zdumiewające: zeberki szybko zaaklimatyzowały się w ogrodzie i przepędziły z okolicy inne ptaki, łącznie z czupurnymi i większymi od nich wróblami. Na pobliskich drzewach zakładały gniazda i pomyślnie odbywały lęgi, a na zimę chętnie wracały do klatek razem z przychówkiem. Pewnej jesieni padł rekord: z 4 par wypuszczonych zeberek wróciły 34 ptaki.
Czasami do stada Winklhofera przyłączały się zeberki i inne ptaki egzotyczne zbiegłe od sąsiadów hodowców. Jeżeli właściciel nie upominał się o nie, spędzały zimę w wolierach Winklhofera.
Przedsięwzięcie to było udane, ale prawdopodobnie tylko dzięki temu, że Bad Reichenhall jest miejscowością najdalej wysuniętą na południe, a lata bywają tam – niekiedy! - cieplejsze niż na pustyni australijskiej. Zdarzają się jednak również kilkudniowe załamania pogody, ale to właśnie ogólnie chłodniejszy klimat sprawił, że upierzenie zeberek stało się bardziej puchate.
Jednak podobny eksperyment przeprowadzony już na polskim gruncie zakończył się całkowitym niepowodzeniem. Jan Sokołowski, wybitny znawca ptaków, zdecydował się w 1968 r. wypuścić kilka par egzotycznych ptaków do ogrodowej woliery. Była połowa czerwca, a woliera stała w miejscu osłoniętym od wiatru i nasłonecznionym. Wszystko przebiegało pomyślnie, gdy miesiąc później przyszło nagłe załamanie pogody, a temperatura już pierwszego dnia spadła do 7 stopni. Większość ptaków opuściła gniazda; zginęły pisklęta i część ptaków dorosłych. Zeberki trzęsły się z zimna tak bardzo, że dopiero przeniesienie ich do pokoju o temperaturze ok. 29 stopni przywróciło im władzę w nogach i skrzydłach. Kapryśność naszego klimatu okazała się dla nich tragiczna.

do góry

PIÓRA - budowa i ubarwienie

Pióra są najważniejszymi, rogowymi wytworami ptasiej skóry o bardzo zróżnicowanej budowie, wielkości, przeznaczeniu i barwie. Dzielą się na pióra konturowe i puchowe. Pióra konturowe składa się z osi i dwustronnej chorągiewki. Półprzezroczysta i wypełniona powietrzem część osi tkwiąca w skórze to dutka. Dalsza część osi niosąca chorągiewkę to stosina. Ze stosiny wybiegają na boki promienie, a z nich promyki. Z jednej strony mają one kształt listewek, z drugiej opatrzone są haczykami, dzięki którym promyki sąsiednich promieni zaczepiają się o siebie tworząc jednolitą powierzchnię. Taka konstrukcja ułatwia ptakom szybkie doprowadzenie do porządku piór rozdartych cierniem lub pazurem drapieżnika i uniknięcie większego uszczerbku.
Pióra konturowe tworzą powierzchnię lotną. Najdłuższymi piórami konturami są pióra skrzydeł - lotki i pióra ogona - sterówki. Pozostałe pióra konturowe, krótsze i mniej sztywne, osadzone łuskowato tworzą zewnętrzną okrywę ciała ptaka. Przestrzeń między skórą i piórami konturowymi wypełnia puch.
Pióro puchowe ma oś o wiele krótszą i delikatniejszą, z której wyrasta pęk cienkich wiotkich promieni. Stanowią one warstwę izolacyjną, którą w razie potrzeby można wzmacniać lub osłabiać. W ciepłe dni pióra konturowe złożone blisko ciała przygniatają puch, dzięki czemu warstwa izolacyjna jest cienka. Podczas mrozów ptaki stroszą się tworząc wielokrotnie grubszą warstwę izolacyjną.

Barwy ptasich piór dzielą się na pigmentowe lub strukturalne. Barwy pigmentowe pochodzą od barwników zawartych w piórach. Barwnikami tymi są lipochromy i melaniny o różnym stopniu nasycenia, dające kolory: szary, czarny, brunatny, żółty, pomarańczowy i czerwony oraz dużą liczbę odcieni. Barwy strukturalne powstają na skutek załamania lub interferencji (nakładania się fal świetlnych) w strukturze piór. Właśnie dzięki tym zjawiskom optycznym, wywołanym specyficzną budową komórek piór, powstaje barwa niebieska, a także mieniące się barwy tęczowe, zmieniające się w zalezności od kata padania światła.
Połączenie w piórach ptaków strukturalnej barwy niebieskiej z barwnikami lipochromowymi lub melaninowyni daje takie kolory jak zielony i fioletowy z odcieniami. Pióra pozbawione barwników i specyficznej struktury są białe.

do góry

JAJA - powstawanie i ubarwienie

Po stronie grzbietowej, tuż poniżej płuc leży jajnik składający się z licznych pęcherzyków czyli komórek jajowych. Zawierają one zapas pokarmu dla przyszłego pisklęcia. Zapas tego pokarmu stopniowo się zwiększa, komórki rosną i stają się żółtkiem jaja.
Gdy żółtko w jajniku dojrzeje, opuszcza go i wpada do jajowodu. Ścianki jajowodu wydzielają substancje, z których wytwarzają się dalsze części jaja. Najpierw żółtko otacza się w jajowodzie cienką błoną żółtkową (czyli pierwotna - przezroczysta błonka będą ca wytworem ooplazmy), a potem - wędrując przez jajowód - warstwami białka: najpierw cienką wartswą białka gęstego, później warstwą rzadszego, potem jeszcze raz gęstego. Powstawanie białka trwa około 3 godzin.
Zółtko przesuwa się przesuwa się przez jajowód ruchem obrotowym, dzięki czemu powstają skrętki białka - białe sznureczki, które utrzymują żółtko w środku białka. To chroni je przed zniszczeniem w razie wstrząsów.
Otoczone białkiem żółtko przesuwa się do zwężonej części jajowodu, gdzie wytwarzają się błony jaja. Jedna otacza żółtko, druga wyściela skorupkę. W szerszym końcu jajka błony się rozdzielają i powstaje tam komora powietrzna. Następnie jajo przesuwa się do workowatego rozszerzenia, gdzie znajdują się gruczoły wydzielające lepką, białą substancję, z której powstaje skotupka jajka. Do zapłodnienia jaja musi dojść przed powstaniem tych trzech warstw tj. białka, błony pergaminowej i skorupki wapiennej. W skorupce znajduje się wiele maleńkich otworków. Nad komorą powietrzną jest ich najwięcej. Odbywa się nimi wymiana gazowa w czasie rozwoju zarodka w jaju, dlatego zabrudzenie jaja np. odchodami może skończyć się uduszeniem pisklęcia.
Jajo wędruje zwrócone ostrym końcem do ujścia jajowodu i dopiero w jego końcowej części odwraca się, a ptak szuka wówczas miejsca na złożenie jaja:)

Wszystkie barwy skorupek pochodzą od dwóch barwników wytwarzanych przez organizm ptaka. Jeden powstaje z żółci, a drugi - z czerwonego barwnika krwi. W czasie tworzenia się głębszych warstw skorupki przenika do niej barwnik, który nadaje jaju barwę podstawową, a więc odcienie barw niebieskich, zielonych. Wszelkie wzorki powstają na jaju tuż przed jego zniesieniem. Pełnią one funkcje ochronne - mają upodobnić je do otoczenia. Stąd - jaja białe znoszą ptaki gnieżdżące się w dziuplach, wijące gniazda w formie zamkniętych koszyczków lub - co ciekawe - rozpoczynające wysiadywanie tuż po zniesieniu pierwszego jaja, jak również niektóre te gatunki, które na czas opuszczania gniazda mają zwyczaj przykrywać jaja mchem lub liśćmi.

do góry

WYKLUWANIE SIĘ PISKLĄT

Gdy nadchodzi czas wykluwania się piskląt, skorupka jest już znacznie cieńsza i słabsza, ponieważ pisklę w czasie rozwoju pobrało z niej wapń, który ją usztywniał. Pomoc w przebijaniu skorupki stanowią specjalnie silne mięśnie szyi i głowy poruszające dziobem. Dziób uzbrojony jest w zgrubienie zwane zębem jajowym. Pisklę w jaju znajduje się w pozycji zwiniętej, a jego główka leży pod prawym skrzydełkiem. Dojrzałe do wyklucia pisklę prostuje się, zapiera nogami, dzięki czemu górna część dzioba uderza zębem jajowym o skorupkę. Wkrótce po wykluciu zarówno ząb jajowy, jak i specjalne mięśnie zanikają.
U większości gatunków wykluwanie się pisklęcia trwa od kilku godzin do dnia. U strzyżyka trwa 2 dni, u albatrosa - 3, a u zagniazdowników wszystkie pisklęta mogą wykluć się w ciągu godziny. Na jeden czy dwa dni przed wykluciem pisklęta zaczynają odzywać się w jajach. W nielicznych przypadkach (np. strusie) rodzice pomagają pisklętom wydostać się ze skorupki.

do góry